Uzman Psikologlara Soru Sor

Merhaba. Benim birisi 5 diğeri 2 yaşında olan 2 tane oğlum var. 2 yaşındaki oğlum o kadar hareketli ki yani nasıl ifade edeceğimi bilemiyorum. Asla yürümez kep koşar, sürekli ama sürekli ağlar.,herkese ben, babası ve abisi dahil herkese sürekli vurur ısırır. Sürekli kendisine zarar verecek şeyleri yapmak ister izin vermediğinde hiç bıkmadan saatlerce ağlayabilir. Ağlamasını duymazdan gelsem bu kez ya ısırır ya vurur. Bütün günüm gözümü açtığım andan gece yarısına kadar onun peşinde geçiyor. Büyük oğlum da tam tersi çok sessiz kendi halinde uyum içerisinde bir çocuk. Kardeşinden dolayı onunla hiç ilgilenemiyorum. Çok üzülüyorum. Bazen kendimi tanıyamıyorum. Kimseye gidemiyorum küçük oğlundan dolayı. Ayrıca ben öğretmenim. Artık yorgunluktan ne öğrencilerime ne büyük oğluma gücüm kalmıyor. Ne yapmam,nasıl bir yol izlemem lazım. Teşekkür ediyorum.

Merhaba, Öncelikle kaygılarınızı anlıyorum ve sizi oldukça zorlayan bir durumla karşı karşıya kaldığınızı fark ediyorum. Çocuklar tam da o yaşlarda (2 3 yaşlarında) sınır problemleri yaşayabilirler. Ancak ebeveyn olarak çocuğa sınırlarını her zaman hatırlatmak ve öğretmek çok önemlidir. Yoksa uzun vadede bu sizi de onu da zorlayacaktır. İlk olarak kesinlikle size veya herhangi birine vurmasına, ısırmasına, zarar vermesine izin vermemelisiniz. Tam vuracağı anda elini yakalayıp onu durdurmalı ve herhangi bir canlıya vurmanın doğru olmadığını söylemelisiniz. Aynı şekilde kendine zarar vermeye çalıştığında da onu durdurup, onun değerli olduğunu ve ona çok değer verdiğinizi, canının yanmasını istemediğinizi anlatmalısınız. Bu yapmanız gereken ilk şey olacaktır. Ağlaması, isyan etmesi doğaldır. Ancak ağlamasını görmezden gelmek, onu yok saymak, yalnız bırakmak demektir. Bu yüzden ağladığında şefkat gösterip, neden ağladığını anladığınızı (sinirlisin, üzgünsün, hayal kırıklığına uğradın gibi), ancak bunun uyulması gereken bir kural olduğunu anlatmalısınız. ‘Beni dinlemez ki’ demeyin, her ne kadar ağlıyor, bağırıyor olsa da sizin ne yapmaya çalıştığınızı anlayacaktır. Burada sizin sabırlı ve istikrarlı olmanız çok önemli. O istediğini elde edebilmek için tüm sınırları zorlayacaktır, ancak koyulan sınıra sizin de uymanız, esneklik sağlamamanız gerekmektedir. Anne-baba olarak aynı tutumda bulunup net ve adil olmalısınız. Zamanla, ne yaparsa yapsın bu sınırı aşamayacağını görecek ve sınırı öğrenecektir. İşte o zaman işiniz kolaylaşacak. Bu süreçte sınırları çizerken onu yok saymadan, duygularını, neler hissettiğini anlayarak, onu anladığınızı anlatarak, şefkatle yaklaşmalısınız. Ayrıca sizin kendi ruhsal dengenizi korumanız da çok önemli. Kendinize vakit ayırmaya çalışın, sizi rahatlatacak aktiviteler yapın. Çünkü siz iyi olacaksınız ki, o da iyi olsun. Çocuklar sezgisel yaşarlar ve sizin ne hissettiğinizi yetişkin bir insandan bile daha iyi anlarlar. Sizin kontrolü kaybetmeniz, onun da kaybetmesine neden olur. Mutlu olun, sabırlı olun, hiçbir şey çözümsüz değil. Kendinize çok iyi bakın :)